Derde week!
Blijf op de hoogte en volg Julia
02 Maart 2016 | Suriname, Paramaribo
Hoihoi,
Hier weer een nieuwe blog vanuit het mooie Paramaribo. Er zijn nu alweer bijna 3 weken voorbij (de tijd gaat snel, veel te snel) en ik wil nog lang niet terug naar huis. Deze blog heb ik in twee delen verdeeld: stage en de rest van de dingen die ik hier doe.
Stage
Ik sta nu twee weken in groep 6 bij juf Dyanthi en ik vind de klas echt heel leuk. Het schijnt zo ongeveer de enige rustige klas van de school te zijn. De kinderen luisteren heel goed naar mij en ze vinden het heel leuk als ik er ben. Op een dag hebben ze ongeveer vier lessen, wat ik erg weinig vind. Het werktempo ligt hier ook een stuk lager en individuele begeleiding kennen ze hier ook niet, waardoor de zwakkere leerlingen veel verder achter gaan liggen en de betere leerlingen totaal geen uitdaging krijgen. De eerste dag kreeg ik de vraag ‘of er even een zakje chips gehaald mocht worden.’ Ik vond het wel grappig, maar wordt hier dus echt verkocht en goed ook. De kinderen lopen de hele ochtend met muntjes te rammelen om rond half 11 even een lekker kippetje op een stokkie te kopen.
Vanochtend was het voor mij even een heftige ochtend, omdat er een kind plotseling onwel werd. Dyanthi was er niet dus ik stond alleen. De jongen reageerde amper meer en was helemaal nat van het zweet. Daarnaast draaide zijn ogen helemaal weg en stond er op de achtergrond een klas te panieken dus ik probeerde zo rustig mogelijk te blijven. De muziekjuffrouw die toevallig binnenliep wilde graag zijn moeder bellen, maar dit leek mij geen oplossing en ik gaf aan dat het mij beter leek om de ambulance te laten komen. Zij vertelde weer op haar beurt dat de ambulance wel een uur kan duren, dus in plaats daarvan werd er door haar en de klas 5 minuten gebeden om op deze manier te voorkomen dat hij al zou worden ‘weggegeven’ aan God. Gelukkig kwam de conciërge (Ralf) tijdens het gebed met de auto het lokaal nog net niet binnengereden om de jongen naar het ziekenhuis te brengen. Het gebed was net wat belangrijker dus deze werd eerst afgemaakt. Mij werd gevraagd om mee te gaan om de hele rit tegen de jongen te praten zodat hij niet nog verder weg zou raken. Eenmaal bij het ziekenhuis zette Rolf ons af, omdat hij de auto een kilometer verder weg moest zetten. Daar stond ik dan bepakt en bezakt met al zijn spullen: rugzak vol met kip en rijst, een blokfluit en zwemspullen en een jongen die niet kon staan. Snel een rolstoel geregeld, maar verder ook niemand die even kon helpen. Gelukkig had ik snel de spoedeisende hulp gevonden en na een halfuur konden we meekomen. ( EN ZOIETS HEET DE SPOEDEISENDE HULP) Hier werd naar het hart geluisterd en vervolgens zaten we weer een halfuur in een andere kamer. Zijn moeder arriveerde een half uur later zodat ik samen Ralf weer naar school toe kon. Het ziekenhuis was overigens vreselijk; net zoals in horrorfilms. Grote open zalen; iedereen zat lekker te kijk met halve hoofden, benen en armen. Hoe het nu met hem gaat weet ik niet en ik ben er in ieder geval heel erg van geschrokken. Hopelijk weet ik morgen meer en gaat het beter met hem.
Het leven verder hier
Ik vermaak me prima samen met Ils en Liek. We gaan zo vaak mogelijk naar het zwembad, want het is hier natuurlijk erg warm. Donderdag zijn we naar de Palmentuin gegaan, waar ik nog een trauma aan mieren heb opgelopen. ‘Ja Juul die palm, daar moet je gaan staan.’ En mocht daar nu net een mierennest zijn met bijtende mieren. Nog geen minuut later zat ik vol met mierenbeten. Verder was de tuin overigens wel mooi. Zondag zijn we bang gemaakt door een taxichauffeur die ons allerlei filmpjes van liquidaties liet zien hier in Paramaribo dus ik weet wel dat ik hier nooit ’s avonds alleen thuis ga blijven. Zoals ik hierboven al aangaf, moest Ralf zijn auto een kilometer verderop zetten en dat komt doordat iedereen op de weg was. Aan het eind van de maand krijgen de mensen hun loon en iedereen neemt dan schijnbaar een week vrij om alles uit te geven. Daarom is iedereen op straat te vinden en staan er al sinds vrijdag overal files. Ook zijn hier veel Chinezen die ingehuurd zijn door de maffia. De chinezen runnen heel veel supermarkten hier en 50% van de omzet moeten zij afstaan aan de maffia, dus die zijn best wel zielig.
Vrijdag gaan we naar de poolparty en we zijn benieuwd hoe dat is! Het weekend daarop gaan we op kaaimannentrip dus hopelijk komen we er een paar tegen. Het stappen is hier ook echt heel leuk alleen zoals de meesten weten haat ik bubbling muziek ( dit wordt hier continu gedraaid) en ook thuis achtervolgt mij dit (dankzij Ilse en Lieke), maar ik overleef het wel. Zwerfhonden achtervolgen ons ook nog steeds en vorige week ben ik er zelfs door eentje aangevallen, maar gelukkig ben ik ingeënt voor rabiës dus niks aan de hand. Onze vaste zwerfhond die iedere dag in de tuin komt heb ik vorige week maar een pannenkoek gegeven, want ik heb een te groot hart om hem niks te geven.
Ilse heeft vandaag te horen gekregen dat ze Zyka heeft, dus die zit nu even met allemaal medicijnen. Als het goed is, is het over een paar dagen weer over en voelt ze zich weer wat beter.
Liefs,
Julia
Hier weer een nieuwe blog vanuit het mooie Paramaribo. Er zijn nu alweer bijna 3 weken voorbij (de tijd gaat snel, veel te snel) en ik wil nog lang niet terug naar huis. Deze blog heb ik in twee delen verdeeld: stage en de rest van de dingen die ik hier doe.
Stage
Ik sta nu twee weken in groep 6 bij juf Dyanthi en ik vind de klas echt heel leuk. Het schijnt zo ongeveer de enige rustige klas van de school te zijn. De kinderen luisteren heel goed naar mij en ze vinden het heel leuk als ik er ben. Op een dag hebben ze ongeveer vier lessen, wat ik erg weinig vind. Het werktempo ligt hier ook een stuk lager en individuele begeleiding kennen ze hier ook niet, waardoor de zwakkere leerlingen veel verder achter gaan liggen en de betere leerlingen totaal geen uitdaging krijgen. De eerste dag kreeg ik de vraag ‘of er even een zakje chips gehaald mocht worden.’ Ik vond het wel grappig, maar wordt hier dus echt verkocht en goed ook. De kinderen lopen de hele ochtend met muntjes te rammelen om rond half 11 even een lekker kippetje op een stokkie te kopen.
Vanochtend was het voor mij even een heftige ochtend, omdat er een kind plotseling onwel werd. Dyanthi was er niet dus ik stond alleen. De jongen reageerde amper meer en was helemaal nat van het zweet. Daarnaast draaide zijn ogen helemaal weg en stond er op de achtergrond een klas te panieken dus ik probeerde zo rustig mogelijk te blijven. De muziekjuffrouw die toevallig binnenliep wilde graag zijn moeder bellen, maar dit leek mij geen oplossing en ik gaf aan dat het mij beter leek om de ambulance te laten komen. Zij vertelde weer op haar beurt dat de ambulance wel een uur kan duren, dus in plaats daarvan werd er door haar en de klas 5 minuten gebeden om op deze manier te voorkomen dat hij al zou worden ‘weggegeven’ aan God. Gelukkig kwam de conciërge (Ralf) tijdens het gebed met de auto het lokaal nog net niet binnengereden om de jongen naar het ziekenhuis te brengen. Het gebed was net wat belangrijker dus deze werd eerst afgemaakt. Mij werd gevraagd om mee te gaan om de hele rit tegen de jongen te praten zodat hij niet nog verder weg zou raken. Eenmaal bij het ziekenhuis zette Rolf ons af, omdat hij de auto een kilometer verder weg moest zetten. Daar stond ik dan bepakt en bezakt met al zijn spullen: rugzak vol met kip en rijst, een blokfluit en zwemspullen en een jongen die niet kon staan. Snel een rolstoel geregeld, maar verder ook niemand die even kon helpen. Gelukkig had ik snel de spoedeisende hulp gevonden en na een halfuur konden we meekomen. ( EN ZOIETS HEET DE SPOEDEISENDE HULP) Hier werd naar het hart geluisterd en vervolgens zaten we weer een halfuur in een andere kamer. Zijn moeder arriveerde een half uur later zodat ik samen Ralf weer naar school toe kon. Het ziekenhuis was overigens vreselijk; net zoals in horrorfilms. Grote open zalen; iedereen zat lekker te kijk met halve hoofden, benen en armen. Hoe het nu met hem gaat weet ik niet en ik ben er in ieder geval heel erg van geschrokken. Hopelijk weet ik morgen meer en gaat het beter met hem.
Het leven verder hier
Ik vermaak me prima samen met Ils en Liek. We gaan zo vaak mogelijk naar het zwembad, want het is hier natuurlijk erg warm. Donderdag zijn we naar de Palmentuin gegaan, waar ik nog een trauma aan mieren heb opgelopen. ‘Ja Juul die palm, daar moet je gaan staan.’ En mocht daar nu net een mierennest zijn met bijtende mieren. Nog geen minuut later zat ik vol met mierenbeten. Verder was de tuin overigens wel mooi. Zondag zijn we bang gemaakt door een taxichauffeur die ons allerlei filmpjes van liquidaties liet zien hier in Paramaribo dus ik weet wel dat ik hier nooit ’s avonds alleen thuis ga blijven. Zoals ik hierboven al aangaf, moest Ralf zijn auto een kilometer verderop zetten en dat komt doordat iedereen op de weg was. Aan het eind van de maand krijgen de mensen hun loon en iedereen neemt dan schijnbaar een week vrij om alles uit te geven. Daarom is iedereen op straat te vinden en staan er al sinds vrijdag overal files. Ook zijn hier veel Chinezen die ingehuurd zijn door de maffia. De chinezen runnen heel veel supermarkten hier en 50% van de omzet moeten zij afstaan aan de maffia, dus die zijn best wel zielig.
Vrijdag gaan we naar de poolparty en we zijn benieuwd hoe dat is! Het weekend daarop gaan we op kaaimannentrip dus hopelijk komen we er een paar tegen. Het stappen is hier ook echt heel leuk alleen zoals de meesten weten haat ik bubbling muziek ( dit wordt hier continu gedraaid) en ook thuis achtervolgt mij dit (dankzij Ilse en Lieke), maar ik overleef het wel. Zwerfhonden achtervolgen ons ook nog steeds en vorige week ben ik er zelfs door eentje aangevallen, maar gelukkig ben ik ingeënt voor rabiës dus niks aan de hand. Onze vaste zwerfhond die iedere dag in de tuin komt heb ik vorige week maar een pannenkoek gegeven, want ik heb een te groot hart om hem niks te geven.
Ilse heeft vandaag te horen gekregen dat ze Zyka heeft, dus die zit nu even met allemaal medicijnen. Als het goed is, is het over een paar dagen weer over en voelt ze zich weer wat beter.
Liefs,
Julia
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
