De eerste week
Door: Julia
Blijf op de hoogte en volg Julia
18 Februari 2016 | Suriname, Paramaribo
Hoi allemaal!
Er is alweer een week voorbij en ik vond het wel weer tijd voor een nieuwe update! De eerste paar dagen waren voor ons allemaal even wennen. Zowel het huis, het land en de kinderen. Zaterdagavond hadden we even een heftige avond, want nadat ik even op het balkon had gezeten zag ik twee onuitgenodigde gasten onder het dressoir verschijnen; salamander 1 en 2. Ilse was zo aardig om met de stok eentje er naar buiten te gooien, maar die ander kregen we maar niet te pakken en verdween vervolgens met de noorderzon. Onze buren lachten ons keihard uit nadat we gevraagd hadden wat we met deze beesten moesten doen en vertelden ons dat er niks tegen te doen was. Er is tot nu toe geen één dag voorbij gegaan dat we hier met z'n drieën zitten, maar ik ben inmiddels gewend aan het feit dat we altijd in het gezelschap van een amfibie zijn.
Zaterdagavond, na het drama met de salamanders, zijn we ook meteen maar het nachtleven van Paramaribo gaan ontdekken om even van de schrik te bekomen. Dit deden wij samen met Jonathan, onze huisbaas. De Zsa zsa su heette de club en het was er supergroot maar wel rustig en daar zijn we ook nog op een feestje tussen de locals beland. Doordat we nog niet gewend waren aan het tijdverschil zijn we op tijd naar huis gegaan voor een slaapje.
Zondag besloten we een fiets wilden hebben, want we hadden het enigszins een beetje gehad met de taxi's. De ene taxichauffeur heeft te kampen met vliegangst, de ander praat geen Nederlands, weer een ander maakt het ene bijna ongeluk na het andere. Via via hadden we een nummer gekregen van 'Jopie' die mooie fietsen voor ons zou hebben. Meteen belden we Jopie en hij zou wel even iets regelen. Jopie houdt ervan om zijn hele levensverhaal aan de telefoon te vertellen (kapotte pannen, auto-ongelukken en suïcidale vrienden) dus het kwam er maar niet van om de fietsen te leveren. Dinsdag stond Jopie dan eindelijk voor onze deur met 3 fietsen, maar woensdag bleek dat mijn fiets het helemaal niet deed en dat bij Ilse er allerlei spaken kapot bleken te zijn, dus van fietsen kwam helaas niet veel. Jopie is momenteel beneden met als gezelschap een zwerfhond de fietsen te maken.
Dinsdag ben ik met Ils wezen zwemmen in het Krasnapolsky hotel, want het was bloedheet en de zon scheen dus daar hebben we de hele middag als twee walrussen in het water gelegen voor maar 9 euro inclusief hele maaltijd dus we baalden wel een beetje dat we weer terug naar onze toko moesten.
Maandag is ook onze stage begonnen op de Sint Clemensschool. We zouden eigenlijk langskomen voor een kennismaking, maar bij de rondleiding bleek er een kleuterklas al een uur zonder leerkracht te zitten. Of de dames 'even' wilden helpen? Dat wilden we wel en al gauw stonden we er de hele ochtend. De kinderen zijn echt heel lief en zien je echt als een hele bezienswaardigheid. Iedereen is al de hele week naar ons te zwaaien en te knuffelen dus we voelen ons heel welkom. De dagen zien er wel heel gek uit; de kinderen doen veel minder in vergelijking met de kinderen in Nederland. Ze willen je continu helpen en willen het liefst dat je de hele dag in hun klas zit. We gaan nu ieder 4 weken in de onderbouw stage lopen en vervolgens 4 weken in de bovenbouw dus ik ben benieuwd hoe dat wordt.
Dat je hier 's avonds hier niet op straat mag lopen (vooral niet alleen) vond vooral ik nogal onzin, maar gisteren hebben we gemerkt dat je het echt niet moet doen. Nadat wij gisteravond op stage waren geweest om alles te versieren (de school bestond vandaag 110 jaar) wilden wij een taxi terug nemen. Aan de overkant van de straat stond iemand te zwaaien en ik besloot eens aardig te zijn en terug te zwaaien (want ja, ik dacht; ach Lieke doet dat ook wel eens en iedereen bedoelt het goed, maar dat is natuurlijk veilig en heel wat anders, want dan zit je op het balkon). Terwijl ik me alweer omdraaide om verder te praten met Ils en Liek stond hij ene keer achter ons we kwamen niet meer van hem af. 'Of ik even mee kon komen?' De mannelijke bevolking van Suriname toetert ons de hele dag na op straat terwijl hun eigen vrouw gewoon naast hun zit in de auto (heel apart ja).
Jopie heeft zojuist ons medegedeeld dat de fietsen klaar zijn, dus ik heb zojuist mijn eerste meters gefietst in Suriname. Jopie was gister niet zo amused toen we hem opbelden met het nieuws dat de fietsen stuk waren, dus hij was een beetje geirriteerd (hij had de fietsen zelf laten maken (dacht hij) bij een andere fietsenmaker) en hij voelde zich nogal opgelicht. Vandaag verklaarde Jopie zijn gedrag: 'Ik kom uit Amsterdam en ik ben geen krop sla, nee Jopie kropt niets op.' En zo is dat Jopie, gewoon lekker Nederlands doen dan komt het allemaal goed op zijn tijd in hier in Suriname!!
Groetjes Juul
Er is alweer een week voorbij en ik vond het wel weer tijd voor een nieuwe update! De eerste paar dagen waren voor ons allemaal even wennen. Zowel het huis, het land en de kinderen. Zaterdagavond hadden we even een heftige avond, want nadat ik even op het balkon had gezeten zag ik twee onuitgenodigde gasten onder het dressoir verschijnen; salamander 1 en 2. Ilse was zo aardig om met de stok eentje er naar buiten te gooien, maar die ander kregen we maar niet te pakken en verdween vervolgens met de noorderzon. Onze buren lachten ons keihard uit nadat we gevraagd hadden wat we met deze beesten moesten doen en vertelden ons dat er niks tegen te doen was. Er is tot nu toe geen één dag voorbij gegaan dat we hier met z'n drieën zitten, maar ik ben inmiddels gewend aan het feit dat we altijd in het gezelschap van een amfibie zijn.
Zaterdagavond, na het drama met de salamanders, zijn we ook meteen maar het nachtleven van Paramaribo gaan ontdekken om even van de schrik te bekomen. Dit deden wij samen met Jonathan, onze huisbaas. De Zsa zsa su heette de club en het was er supergroot maar wel rustig en daar zijn we ook nog op een feestje tussen de locals beland. Doordat we nog niet gewend waren aan het tijdverschil zijn we op tijd naar huis gegaan voor een slaapje.
Zondag besloten we een fiets wilden hebben, want we hadden het enigszins een beetje gehad met de taxi's. De ene taxichauffeur heeft te kampen met vliegangst, de ander praat geen Nederlands, weer een ander maakt het ene bijna ongeluk na het andere. Via via hadden we een nummer gekregen van 'Jopie' die mooie fietsen voor ons zou hebben. Meteen belden we Jopie en hij zou wel even iets regelen. Jopie houdt ervan om zijn hele levensverhaal aan de telefoon te vertellen (kapotte pannen, auto-ongelukken en suïcidale vrienden) dus het kwam er maar niet van om de fietsen te leveren. Dinsdag stond Jopie dan eindelijk voor onze deur met 3 fietsen, maar woensdag bleek dat mijn fiets het helemaal niet deed en dat bij Ilse er allerlei spaken kapot bleken te zijn, dus van fietsen kwam helaas niet veel. Jopie is momenteel beneden met als gezelschap een zwerfhond de fietsen te maken.
Dinsdag ben ik met Ils wezen zwemmen in het Krasnapolsky hotel, want het was bloedheet en de zon scheen dus daar hebben we de hele middag als twee walrussen in het water gelegen voor maar 9 euro inclusief hele maaltijd dus we baalden wel een beetje dat we weer terug naar onze toko moesten.
Maandag is ook onze stage begonnen op de Sint Clemensschool. We zouden eigenlijk langskomen voor een kennismaking, maar bij de rondleiding bleek er een kleuterklas al een uur zonder leerkracht te zitten. Of de dames 'even' wilden helpen? Dat wilden we wel en al gauw stonden we er de hele ochtend. De kinderen zijn echt heel lief en zien je echt als een hele bezienswaardigheid. Iedereen is al de hele week naar ons te zwaaien en te knuffelen dus we voelen ons heel welkom. De dagen zien er wel heel gek uit; de kinderen doen veel minder in vergelijking met de kinderen in Nederland. Ze willen je continu helpen en willen het liefst dat je de hele dag in hun klas zit. We gaan nu ieder 4 weken in de onderbouw stage lopen en vervolgens 4 weken in de bovenbouw dus ik ben benieuwd hoe dat wordt.
Dat je hier 's avonds hier niet op straat mag lopen (vooral niet alleen) vond vooral ik nogal onzin, maar gisteren hebben we gemerkt dat je het echt niet moet doen. Nadat wij gisteravond op stage waren geweest om alles te versieren (de school bestond vandaag 110 jaar) wilden wij een taxi terug nemen. Aan de overkant van de straat stond iemand te zwaaien en ik besloot eens aardig te zijn en terug te zwaaien (want ja, ik dacht; ach Lieke doet dat ook wel eens en iedereen bedoelt het goed, maar dat is natuurlijk veilig en heel wat anders, want dan zit je op het balkon). Terwijl ik me alweer omdraaide om verder te praten met Ils en Liek stond hij ene keer achter ons we kwamen niet meer van hem af. 'Of ik even mee kon komen?' De mannelijke bevolking van Suriname toetert ons de hele dag na op straat terwijl hun eigen vrouw gewoon naast hun zit in de auto (heel apart ja).
Jopie heeft zojuist ons medegedeeld dat de fietsen klaar zijn, dus ik heb zojuist mijn eerste meters gefietst in Suriname. Jopie was gister niet zo amused toen we hem opbelden met het nieuws dat de fietsen stuk waren, dus hij was een beetje geirriteerd (hij had de fietsen zelf laten maken (dacht hij) bij een andere fietsenmaker) en hij voelde zich nogal opgelicht. Vandaag verklaarde Jopie zijn gedrag: 'Ik kom uit Amsterdam en ik ben geen krop sla, nee Jopie kropt niets op.' En zo is dat Jopie, gewoon lekker Nederlands doen dan komt het allemaal goed op zijn tijd in hier in Suriname!!
Groetjes Juul
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
